Innerlijk kind therapie: aan het werk met oude wonden.

Deze therapievorm wekt nogal eens weerstand: waarom moet ik per se terug naar mijn kindertijd? Gebeurd is gebeurd. Moet ik mijn ouders nu nog gaan beschuldigen? Maar het gaat er niet om dat je teruggaat. Het kind dat we ooit waren is namelijk nooit weg. Het zit nog in ons, en we ervaren het in ons emotionele leven: bijvoorbeeld als diepe ervaringen van geluk of ontroering. Maar helaas ervaren we ook nog de beschadigingen die we ooit opgedaan hebben. We merken dat als we soms in gedrag schieten waar we in ons volwassen leven eigenlijk bovenuit gegroeid zijn. Het is of er een oud programma begint te draaien. Ineens zak je door de grond van schaamte en ellende. Of voel je een primitieve woede opkomen waarvan je niet wist dat je hem in je had. Kun je nog iets met zulke beschadigingen, of zijn ze voor eeuwig in je ziel gekerfd?