Rosita Steenbeek - 2018/03/25

In Adieu God? gaat Tijs van den Brink in gesprek met kerkverlaters. Zij zijn christelijk opgevoed en gingen vroeger naar de kerk. Wat is daarvan over? Als dertienjarig meisje kreeg schrijfster Rosita Steenbeek een hersenbloeding, waardoor ze maanden in een verduisterde kamer in het ziekenhuis lag. Na haar herstel raakte ze in een geloofscrisis: het idee van een Vader in de hemel had zijn vanzelfsprekendheid verloren. Steenbeek, afkomstig uit twee domineesfamilies, was opgevoed met het beeld van een liefdevolle God die naar je omziet en een bedoeling met je heeft. “Ik vond het pijnlijk om daaraan te twijfelen, het voelde als verlies.” De vader van Rosita Steenbeek, een neerlandicus waar de schrijfster een zeer innige band mee had, reikte haar een ander, meer poëtisch godsbeeld aan. Kort na zijn overlijden brak Steenbeek haar rug en al haar ribben bij een auto-ongeluk. “Het was alsof ik achter hem aan wilde gaan,” zegt ze terugkijkend. Wederom ontsnapte ze op het nippertje aan de dood en volgde er een langdurige ziekenhuisopname. Dit keer in een korset. Ze voelde zich gedragen, meegevoerd naar een plek buiten de tijd. De dood is voor Rosita Steenbeek een reisgenoot geworden. Geen bedreiging, maar een aansporing om je talenten te gebruiken en anderen lief te hebben. Aan de hersenbloeding heeft ze een vorm van epilepsie overgehouden. Tijdens een aanval krijgt ze visioenen die haar aan de raadselachtigheid van het bestaan herinneren: “Alsof er een luikje open gaat.”